Voor ons buitenmensen is de trek naar de natuur wat minder groot: daar leven we het hele jaar al middenin. Nee, wij zoeken meestal een oude stad uit, boeken daar een goed hotel en vermaken ons kroostloos en kostelijk. Zo heel bijzonder is het allemaal niet wat we doen: we ontbijten uitgebreid, lezen de krant weer eens, we slenteren langs oude straatjes, bewonderen oude gevels, genieten van de mensen en de sfeer. We winkelen wat en ploffen dan op een terras neer - er zijn altijd plenty terassen in oude steden. We bestellen koffie of een goed bier en kunnen urenlang op zo'n terras zitten lezen in de boeken die we meestal iets eerder op de dag bij een lokaal boekenparadijs aan hebben geschaft. Gedienstige dames en heren vullen af en toe de voorraad bier of koffie wat aan, of brengen ons een goede maaltijd. 's Avonds gaan we naar theater of bioscoop. Daarna verzuchten we steevast "hai hai, eevm zitten hor, wie hebben ja de haile dag al zeten" en bestellen nog een laatste drankje. We hoeven morgen immers nergens naar toe. Heerlijke dagen.

Dit jaar waren we opnieuw in Gent. Verleden jaar waren we daar ook al geweest en ik had zelfs nog een bezoek aan de molen in Zwijnaarde gebracht. Deze keer kwamen we er niet aan toe: domweg te druk gehad met nietsdoen. Het leven is ook meer dan molens alleen, denk ik soms wel eens..

Maar vanmorgen stond ik weer bij de Groote Polder. Gerrit was er ook - alleen. "Hee, woar is Remy?" vroeg ik hem - Gerrit en Remy reizen meestal samen, vandaar. "Thoes, hai het t oog ontstoken" vertelde Gerrit. Da's minder mooi, beterschap Remy! Ook Peter en Aly waren afwezig: vakantie. Elluk naahdeel hep se foordeel, zou Cruyff dan zeggen: nu konden we in ieder geval elk fluks de handen uit de mouwen steken. De wind kwam bijna uit het westen en was redelijk stabiel. Af en toe een bui en een vlaag, maar zo met vier vollen er voor moest het al met al goed lukken, dachten wij. En dat was ook zo. Gerrit mocht als eerste molenaar zijn en zeilde de molen vlot op. Dat doen we tegenwoordig in ongeveer 30 minuten, soms lukt het zelfs in nog minder.

Bij het opzeilen wilde Gerrit steekbord #2 inzetten - en daarbij drukte hij uiteraard onder tegen het bord. Dat scheurde prompt doormidden: het bleek zo rot als een mispel te zijn. Iets wat ons tot dan toe niet was opgevallen, terwijl je die borden toch heel vaak in handen hebt. Ook de schilders hadden het niet doorgehad en er keurig overheen gekwast. Afijn, dat bord kan dus weg en er moet een nieuw gemaakt worden. Al met al ook een waarschuwing: iets kan dus vrij ver rot zijn zonder dat je het doorhebt - en dat kan heel gevaarlijk zijn. Je zult maar een windbord naar je toe zien schieten.. brrr..

Tijdens het koffie drinken kregen we het over de beet van de kammen: hoe moet het nu eigenlijk? Gerrit merkte op dat de beet van het vijzelwiel met de onderbonkelaar veel minder diep was dan de beet van het bovenwiel met de bovenbonkelaar. Dat bleek ook zo te zijn, maar in beide gevallen was de beet goed. Hoe kon je dat nou dan zien? Gerda legde uit: er moeten drie kammen van het ene wiel goed tussen die van het andere wiel vallen. De daar links en rechts naast liggende kammen mogen al wat vrijkomen en de kammen die daarnaast liggen moeten vrij zijn, anders zou de boel gaan wringen.

Na de koffie mocht Gerrit afzeilen en werd ik door Gerda aan de tand gevoeld over het gevlucht, de kap en de vang. Daarna draaiden we de rollen om en mocht ik de Groote Polder helemaal opzeilen en weer afzeilen. De laatste tijd probeer ik bij het opzeilen wat vaker om de binnenste binnenzoom en het achterlijk als leuningen te gebruiken, het schijnt veiliger te zijn en vlotter te werken. Omdat het achterlijk vrij hangt en dus meebeweegt naar voren voelt dat niet echt veilig aan, maar nu ik het een paar keer heb gedaan wordt ik er handiger in. En het gaat inderdaad ietsje vlotter, al moet je je dat niet al te dramatisch voorstellen.

Bij het afzeilen borg ik het zeil tegenwoordig met een halve steek. Dat gaat als volgt: je legt het binnenste touw voor of achter de heklat en windt het om de heklat, van de roede afwerkend. Dan neem je het andere touw en legt het naast het binnenste touw, aan dezelfde kant als je het eerste touw legde. Je wikkelt 1 keer en slaat het touw dan schuin over de windingen die je al had gemaakt. Dan wikkel je met het tweede touw door. Aan het eind maak je een steek en duwt het hele verhaal dan naar de roede. Dit is de manier die Gerda het liefst ziet gebruiken. Zelf gebruik ik vaak een mastworp. Het voordeel van de manier die Gerda gebruikt is dat het bij vrijwel alle lengten van touw mooi oogt. Een mastworp lijkt, als je lange touwen hebt, wat slordig.

Na nog wat nagekaart te hebben borgen we de molen om twaalf uur op. Een mooie, intense les. Volgende week zal ik er weer niet zijn: dan zitten we op Texel. Maar wie weet, ga ik dan toch wel even kijken bij die mooie grote poldermolen daar.. tot ziens!