Ik was als eerste op de molen deze zaterdag en Gerda bombardeerde me dan ook gelijk tot molenaar-van-de-dag. In die hoedanigheid mocht ik de molen draaiklaar maken. Kap in, stut er uit, ketje lös, kijken bij hals- en pensteen of de boel wel gesmeerd is, vinger over de kruiring, beet van de kammen controleren, alles in orde, trap af. Blokken onder de staart vandaag halen, roeketting er af en bliksemafleider er af.

Dan krooien. Uiteraard had ik naar het weerbericht geluisterd en ik wist dus dat de verwachting was dat de wind eerst uit het zuiden zou komen en dan later zou kunnen ruimen naar het westen. Zuidwest, regennest en inderdaad sputterde het af en toe wat. Maar echt nat werden we ook weer niet. Krooien, krooien.. gelukkig hielpen de inmiddels gearriveerde Remy en Gerrit me danig mee. Maar ja, hoe ver moet je krooien? Ik tuurde naar de bovenwind, die uit het zuidwesten kwam. De onderwind richt zich altijd naar de bovenwind, wist ik. Maar ook de onderwind kwam al bijna uit het zuidwesten. De molen stond nu west en er trok een bui langs, waardoor de wind wat naar het westen ruimde. Maar ik wist al dat dat niet zo zou blijven. Dus nog maar even doorkrooien, hoor, jongens. "Man, ik heb wind ja aal in nekke!" riep Gerrit uit "waist wel zeker da'we nog wieder mouten krooien?" - ja, dat wist ik "zeker", al loerde ik stiekum wel even naar Gerda wat die er van zou vinden. Maar die trok haar neutraalste gezicht - wel t dut mout waiten! Doe bist mulder..

Hoeveel zeil had ik gedacht te voeren? Nou, geen. Met deze wind en met weliswaar de vijzel in het werk, maar geen water, moet het met blote benen kunnen. Wel de windborden er in. En zo deden we het ook. De kampal trek ik er pas als laatste uit, pas als alle windborden (en eventueel zeilen) er in zitten. Dat voorkomt dat het gevlucht terug gaat lopen.

Bij het vastleggen van de staart was ik wat onhandig met de bezetketting aan het rommelen. Die liet ik mooi zitten, ik trok hem wel strak maar dan frommelde ik het losse eind los om de vink. Fout. Gerda wees er op dat de ketting helemaal los moet, dan trek je hem strak en dan leg je hem vast, maar wel zo dat je hem bij een calamiteit makkelijk weer los kunt maken zonder je vingers te moeten riskeren. Mocht je moeten zwichten met de staart wil je niet eerst een kwartier staan prutsen om die ketting lost te krijgen. Weer zo'n "oh ja, is ook zo" moment...

Vervolgens de vang los getrokken en ja hoor, daar ging-ie. 50-60 endjes, een goede snelheid om even koffie te drinken. Wij naar binnen. Ik keek af en toe uit het noordelijke raampje - er kan altijd een onweersfrontje ontstaan. Maar dat ging goed. Tijdens het koffiedrinken bespraken we nog de gebeurtenissen op de molendag. Ook Gerda had een leuke en drukke molendag gehad, bleek. Gerrit mocht vervolgens de onderdelen van het achtkant nog eens opnoemen en ik de onderdelen van de standerd van de standerdmolen. We brachten het er beide goed af.

Dan weer naar buiten. De wind was vrij sterk, wel wat zoekend, maar toch geen hele slechte maalwind. Maar toch vingen we de molen, want ik moest eerst even een stukje grasmaaien. Bij het opruimen van de molen hebben we nogal wat balken en balkjes naar buiten gesjouwd en die lagen op een tamelijk rommelige hoop op het molenerf. Geen gezicht en omdat ik daar zo niet kan grasmaaien schoot het onkruid en gras er al hoog tussen op. Daar gingen we eerst wat aan doen: ik haalde mijn grasmaaier, maaide een stuk gras, daar legden we dan de balken neer - ahem, deze keer wat netter - en dan kon ik 's middags het gras verder maaien. Zo gezegd, zo gedaan.

Na die excercitie legden we elk nog een paar keer zeiltjes voor: lange halven, en halfjes. Ook deden we nog een stormproef. Daarna hebben we met twee halfjes vervolgens nog een tijdje (droog)gemalen, voor we de molen opborgen. Overigens stuitten we nog op een eigenaardigheid: bij het verlaten van de molen controleer ik eigenlijk nooit de wachtdeur. Dat is bij de GP wat onzinnig: we hebben geen water, de wachtdeur komt dus nooit open en dus komen er ook geen takjes etc. tussen. En er is al helemaal geen sprak van teruglopend boezemwater, dat ligt gemiddel een halve meter lager dan de uitgang van de maalgang. Ik hou hoop dat we de molen nog eens zien malen - over de circuitbemaling heb ik maanden geen nieuws gehoord - maar vooralsnog is het nog niet zover. Maar voor hetzelfde geld werk je eens op een andere poldermolen en dan moet je zeker niet vergeten die deur te controleren.