Na thuiskomst en door Marga gealarmeerd heb ik een zoektocht op touw gezet. Met enig succes: de camera en nog wat losse onderdelen die er af waren gestuiterd vond ik inderdaad terug. Helaas wel nogal beschadigd. De afsluitklep van het batterijencompartiment is zoek en de batterijen en het geheugenkaartje waren er uit gewipt - die kon ik ook al niet terugvinden. Afijn, vandaar dus vandaag alleen maar "droge" tekst...

Zoals eerder al gemeld waren jongstleden dinsdag de leerlingen van de lagere scholen al langsgeweest, op Monumententocht - en vandaag was het dan Nationale Monumentendag. De molen was de hele dag voor het publiek geopend. Wij stonden dan ook om negen uur bij de molen, maar konden nog niet gelijk aan de slag: Lammert belde ons om te zeggen dat hij ietsje later zou komen. De molen stond pontificaal met zijn staart in de wind en daarom besloten de leerlingen geheel zelfstandig dat die molen ook zonder Lammert er bij wel zou moeten willen kruien. Kruien is het leukste werk niet en we moesten ook nog half om. Gelukkig waren we met zijn vieren - Remy, Peter, Gerrit en auteur dezes - en toen Lammert arriveerde stonden we al bijna (wat krimpend) op de wind. "Geslaagd!" grijnsde Lammert breed, tevreden over zoveel zelfstandigheid van de GP leerlingen "goed gedaan jongens!".

Na enig beraad besloten we, gezien de aantrekkende wind, om met 4 halve langen te beginnen, dan konden later zonodig nog verder zwichten. Ik mocht als eerste het zeil voorleggen en krabde eens achter het oor: hoe zat dat ook weer.. ja, zo toch, nee dan? Eh.. nee dan. ik rolde een duikertje. Bij een duikertje laat je alle zwichtlijnen zitten en je rolt alleen de punt van het zeil op. Maar bij een lange halve moet je de onderste zwichtlijn ook loshalen en het zeil zo ongeveer onder een hoek van 60 graden oprollen. Al doende leert men.

Jongstleden dinsdag was ons al opgevallen dat het vangen wat minder soepel ging dan we gewend waren van onze Groote Poldermolen: wat "bijterig" - de vang pakt dan op een gegeven moment ofwel niet ofwel maximaal. Inspectie leerde dat het bovenwiel wat slingert: de beet van de kammen varieert over zeker vijf centimeter. Ook ontdekte men een tweetal door indroging loszittende kammen. Lammert vermoed dat dit het bijterige gedrag van de vang deels verklaart, in combinatie met het wat onhandig vangen door een leerling, enige weken geleden. Dat is nu eenmaal het risico bij een lesmolen, vangen is alleen maar goed in de praktijk te leren en dan gaat het nog wel eens wat minder mooi dan je zou willen. Lammert zal de molenmaker naar het bovenwiel laten kijken. Je kunt er trouwens gerust nog mee vangen, mits je extra oplettend bent.
Dat waren we en toen de wind in de loop van de dag al ruimend van zuid naar west steeds meer in kracht toenam en tenslotte zelfs 5 en bij vlagen 6 bft haalde kregen we ruim de kans om nou een echt lekker te oefenen op het vangen met een stevige wind. Bij vlagen liep de molen tegen de tachtig endjes en dus besloten we te zwichten. Eerst de buitenroede, en na enig proefdraaien ook de binnenroede, het ging nog steeds hard genoeg. Toen draaide de molen, alleen met de windborden er in, toch nog 60-70 endjes.

Update:Lammert wees me er op dat een ervaren poldermolenaar zich vast zat af te vragen waarom 80 endjes bij de GP eigenlijk als 'te snel' wordt gezien: 80-90 endjes is namelijk heel normaal voor een belaste poldermolen. En daar zit de crux: de GP staat immers momenteel droog en dus is de belasting van de schroef (vijzel) minimaal. Dit in combinatie met de wat vlagerige wind en het feit dat wij als leerlingen extra voorzichtig zijn leidde tot onze beslissing.

Tussendoor kwamen ook andere molentypen aan de orde: of wij wel wisten waarom er in standerdmolens in de buitenwanden gaten zaten? Nee, dat wisten we niet - behalve dan Peter die vertelde dat die gaten "fluitgaten" heten. In een standerdmolen zitten geen ramen en je kunt dus niet naar buiten kijken. Als de molen nu niet goed op de wind staat, dan zie je dat niet. Maar dankzij die fluitgaten hoor je dat wel. De fluitgaten prikkelden ons gevoel voor humor en dus vlogen er ook wat moppen in het rond: waarom kijkt een molenaar door het raam naar buiten? Wel, omdat hij door het riet niets kan zien.. of, eh: twee oude mannen zitten in de kroeg, zegt de ene tegen de andere: "waarom doe jij steeds je ogen dicht als je een slok van je borreltje neemt?" - zegt de ander "ik mag van mijn dokter niet te diep in het glaasje kijken"... afijn, de stemming was weer opperbest.

Tussen de buitjes door waren er ook af en toe bezoekers en ik merk met veel plezier op dat het me steeds beter afgaat om een sluitend en leuk verhaal over onze molen te vertellen. De bezoekers luisteren steevast geboeid toe en zijn over het algemeen erg geïnteresseerd in hoe zo'n monument werkt. Ook Cor Kosmeijer en Roelof Beugel kwamen nog langs en ook meneer Neut (Harmannus Noot) - ook een molenaar, alsmede fotograaf - kwam langs en schoot vele foto's van de GP. Hij bromde tevreden dat dit hele mooie plaatjes zouden worden en ging tenslotte ook nog even in de kap om ook daar de constructie voor het nageslacht vast te leggen.

Toen er even geen bezoek was heeft Lammert ons nog eens doorgezaagd over achtkant, kap en met name de vijzel. Hij is nog steeds druk met zijn Powerpoint presentatie en heeft die over de vijzel ook al bijna klaar. Er blijkt nu ook landelijk al veel vraag naar te zijn.

De tijd vliegt en voor je het weet is het al drie uur 's middags. "Ik baarg hom op" zei Lammert en wij waren daar druk mee toen Henk Helmantel - een cursist van de andere cursistengroep - nog even binnenstapte. De andere groep had vanmorgen ook leuk gelest op Windlust, vertelde hij. Ook daar is de stemming altijd goed. Dat is belangrijk: om deze toch intensieve opleiding vol te houden moet je er toch ook plezier in hebben. En dat hebben we!