Daar stond ik dan op de stelling van Dijkstra, nietsziend uit te kijken over Winschoten. Achter mij, op de maalzolder, delibreerde de examencommissie. Ze hadden me de planken opgestuurd met de aanzegging: "Nou, meneer Klöpping, gaat u maar even op de stelling kijken, dan overleggen wij even, maar ik kan u al wel zeggen dat het niet lang zal duren."

Ja, leuk. Wat zou dat nou betekenen, vroeg ik me af. Ik staarde naar mijn auto, die een meter of 12 lager stond. Wat zou ik doen, overwoog ik, als ik zou zijn gezakt? Een duik op het troittoir voor Dijkstra leek plots een plausibele optie. Bah, nee.. of - zou ik dan toch zijn geslaagd? Ik wist het werkelijk niet.

Be en Nico, de molenaars van Dijkstra, stonden een paar meter verderop en keken beiden zwijgend en met strakke gezichten voor zich. De onrustige wind viel even weg en het was alsof heel Winschoten de adem inhield. Doodse stilte.

Ik stelde me zo voor, dat de commissie nu zorgelijk over mijn zeilvoering zou spreken. Had ik die knopen niet erg losjes gemaakt? "Zullen we hem over een half jaar nog eens terug laten komen?". In mijn hoofd kwamen alle vragen weer voorbij die ik gemist had. Het leken er wel honderd..

"Komt u maar weer binnen". Ojee, dat was veel te snel. Dat kon niet goedgaan. Ik ging weer zitten op het houten stoeltje waar ik enige minuten daarvoor ook op had gezeten om mijn weerkennis te spuien. De dame en heren van de examencommissie keken ook al zo strak.

"De examencommissie wil u het een en ander meegeven" begon de voorzitter. Nu wist ik het zeker: gezakt. Mijn hart bonsde in mijn keel. Een uitleg over het juist maken van knopen volgde. En hoe vervelend het was als je zeil om de askop vast kwam te zitten en dat ik toch vooral die knopen nog maar eens goed in de praktijk moest oefenen.

Ik knikte, ja, wat moest ik anders? En nou ging-ie natuurlijk zeggen "we hebben daarom gemeend u over een half jaar nog eens terug te willen zien en wensen u veel succes bij het oefenen" of woorden van die strekking. Ja hoor, daar kwam het al: "Maar... wij hebben er een vrijwillig molenaar bij!" sprak de voorzitter. Ik keek hem glazig aan. Eh.. bedoelde hij nou..? Ja, kijk, hij ging staan, hij stak zijn hand uit! Hij zei "gefeliciteerd!".

Beste mensen, langs deze weg dank ik jullie voor de steun, de opbouwende commentaren, de inspiratie en de felicitaties. Nu gaat het echte werk beginnen. In vento veritas, in cumulus nimbus!